“Toen ik een jaar of zeven was, gebeurde er iets wat mijn leven op zijn kop zette: de kapingen. Wij Molukkers kwamen in 1951 voor een tijdelijk verblijf naar Nederland omdat de Nederlandse regering had beloofd dat we op de Molukken onze eigen staat zouden kunnen stichten. Na 25 jaar hierop gewacht te hebben accepteerden Molukse jongeren de situatie niet langer en gingen over tot actie, waaronder het kapen van treinen.

De jongens die dat deden, werden in het kamp gezien als helden. Pistolen en geweren werden onder de houten vloer verstopt. De oudere jongens liepen met stoere zonnebrillen op. Dat heeft allemaal grote indruk op me gemaakt. Op school kreeg ik een steeds grotere afkeer van Hollanders. Ik zocht ruzie en kwam voor het eerst met de politie in aanraking toen ik de ramen van de school had ingegooid. Thuis kreeg ik stokslagen van mijn hoofd tot mijn voetzolen. Mijn ouders spraken niet goed Nederlands, ik kon mijn gevoelens niet met ze delen.”