Wilfred Kols (43) kwam in de cel tot een diep inzicht. “Ik heb zeventien jaar geleefd in een wereld van duisternis: criminaliteit, drugs en geweld, verkeerde voorbeelden. Ik ben nu anders. Ik ben niet teruggevallen in mijn oude gedrag, ik ben al tien jaar clean. De mensen in mijn omgeving weten dat. Ik heb ze veel vergeving moeten vragen, en heb die ook gekregen.
Ik ben de jongste uit het gezin, met vier zussen boven me. Mijn vader en moeder zijn in 1951 uit de Molukken naar Nederland gekomen. Ze werden neergezet in het voormalige concentratiekamp Vught, waar nog de sfeer van oorlog hing. Later verhuisden ze naar Culemborg, waar ik geboren ben. Maar elk weekend was ik in Vught, want daar waren mijn neven. Het kampleven had iets speciaals; er was een warme cultuur, familiegevoel. Maar je voelde ook dat zich op die plek veel had afgespeeld, duistere verhalen die mij bang maakten. Soms durfde ik ’s nachts niet alleen van de barakken naar de wc. Toen ik een jaar of zes, zeven was, gebeurde er iets wat mijn leven op zijn kop zette, de kapingen. De jongens die dat deden, werden in het kamp gezien als helden. Pistolen en geweren werden onder de houten vloer verstopt. De oudere jongens liepen met stoere zonnebrillen op…..