“Ik deel nu het evangelie met kopstukken van Satudarah”
Hij was een gevreesde drugscrimineel. Na zijn arrestatie kwam Wilfred Kols in een isoleercel terecht. Een bewaker vroeg aan hem of hij misschien iets zou willen lezen. Het boek dat Wilfred toen in handen kreeg, was het begin van zijn bekering. De voormalig drugsverslaafde deelt zijn verhaal in zijn kersverse boek ‘Stem van duisternis, stem van licht’. CIP.nl sprak met de Molukse man over zijn onvoorstelbare levensverhaal.
Wilfreds verhaal is het verhaal van een Molukse man die deels opgroeit in Culemborg, deels in Kamp Vught, te midden van een verwarde en gekwetste Molukse gemeenschap. Het draagt eraan bij dat Wilfred aan drugs verslaafd raakt en steeds verder het criminele circuit wordt ingezogen. Als hij zijn baan kwijtraakt gaat hij op zoek naar illegale manieren om zijn drugsgebruik te bekostigen. Wilfred groeit uit tot een gevreesde junkie-crimineel. Hij wordt gezocht door politie en justitie, maar weet keer op keer te ontduiken.
Je hebt als drugscrimineel veel ellende meegemaakt. Wat was het absolute dieptepunt?
“Ik heb een relatie gehad met Daisy. Toen ik op een ochtend wakker werd, zei ze tegen mij: ‘Wilfred, ik hou van je maar ik ga dood.’ Ik wist niet waar zij het over had. Vervolgens is ze ons bed uitgestapt en is ze op weg naar de badkamer in elkaar gestort. Ze reageerde niet toen ik haar naam riep. Ik zag haar op de grond liggen. Ik moest haar reanimeren terwijl ik onder invloed was. Al snel arriveerden ambulance en politie. Op de Intensive Care is zij uiteindelijk overleden aan de gevolgen van een hartstilstand.”
“Ik ervoer dat een andere macht mij duidelijk probeerde te maken dat verandering onmogelijk was en niet van mijn drugsverslaving af zou komen.”
Een ander dieptepunt gaat over Wilfreds moeder. Door zijn leven als crimineel heeft hij haar veel kopzorgen bezorgd, letterlijk en figuurlijk. “Lichamelijk en geestelijk ging ze door die zorgen hard onderuit. Voortdurend hoorde zij stemmen, ook in de nacht. Ze heeft haar pijn en verdriet heel vaak gedeeld met haar overleden ouders. In Molukse kringen is het niet ongebruikelijk om met overleden voorouders of geesten te praten. Ik weet dus heel goed dat mijn levensstijl heeft bijgedragen aan haar lijdensweg. Op een gegeven moment heb ik haar om vergeving gevraagd. Nadat ik dat deed, blies ze haar laatste adem uit.
Ik weet dat ik het mijn moeder en Daisy niet makkelijk heb gemaakt. De liefde die zij mij gaven was groot en wat ik heb uitgehaald heeft veel impact op hen gehad.”